Waarom zijn wij hier?

Voordat wij bij NA kwamen, konden wij ons eigen leven niet hanteren. Wij konden niet leven en van het leven genieten zoals anderen dat doen. Wij moesten iets anders hebben en dachten dat in drugs gevonden te hebben. Wij plaatsten het gebruik ervan boven het welzijn van onze families, onze vrouw, man en kinderen. Wij moesten koste wat het kost drugs hebben. Wij hebben veel mensen ernstige schade berokkend, maar bovenal hebben wij onszelf geschaad. Door ons onvermogen om persoonlijke verantwoordelijkheden te aanvaarden, creëerden wij in feite onze eigen problemen. Wij leken niet in staat te zijn het leven zoals het is onder ogen te zien.

De meesten van ons beseften dat wij met onze verslaving langzaam zelfmoord pleegden, maar verslaving is zo’n sluwe vijand van het leven dat wij de kracht verloren hadden om er iets aan te doen. Velen van ons belandden in de gevangenis of zochten hulp in de geneeskunde, godsdienst of psychiatrie. Geen van deze methoden was voor ons toereikend. Onze ziekte stak altijd de kop weer op of bleef erger worden, tot wij in wanhoop hulp bij elkaar zochten in NA-Anonieme Verslaafden.

Na onze komst bij NA realiseerden wij ons dat wij zieke mensen waren. Wij leden aan een ziekte waarvoor geen remedie bekend is. Wel is het mogelijk de ziekte op een gegeven moment te bedwingen, en dan is herstel mogelijk.